Een fraaie bespreking van ‘Nonk Theo en de mijnen’ vandaag in NRC Handelsblad. Atte Jongstra bespreekt mijn boek samen met het andere mijnwerkersboek van dit moment, ‘Het Geluk van Limburg’ van Marcia Luyten.

De recensent typeert ‘Nonk Theo en de mijnen’ als een ‘meeslepende’ reconstructie, en als een ‘queeste, een reisverhaal, bijna Amerikaans van vaart’, met hier en daar ‘verbijsterend onzangerige regels’.

Een fragment uit de NRC-recensie:

Ploeterpionier’ Theo werkte in 1955 in een uraniummijn, ‘als delver van munitie voor nucleaire massavernietigingswapens.’ Neef Ferdi is al die jaren later ter plekke, zoals hij op heel veel plaatsen in de voetstappen van zijn oom staat. Naast een uitstekend oog voor landschap en bevolking van Australië, heeft Schrooten smaak voor het beeldende detail: ‘De eerste trein die hier eind 1953 aankwam, heette de Atomic Comet. Op het shirt van de plaatselijke voetbalclub stond een afschrikwekkende paddenstoelwolk. De nieuwsbrief voor de inwoners heette de Radio Activity.’ De conclusie is dan wel weer een tikje zwaar op de hand: ‘Het ultieme massavernietigingswapen, Made in Australia, met de groeten uit Radium Hill?’

Ik vergeef het de recensent maar dat hij mijn voornaam in de intro verkeerd gespeld heeft. En de typering van een van de companen van Nonk Theo als een ‘oud-SS’er’ klopt alleen voor wie niet het hele boek heeft gelezen.

Desalniettemin, een fijne recensie. De online-versie van de NRC-bespreking ‘Heimwee naar zwart Ripuarië’ vind je hier. Voor de versie zoals in de krant verschenen, click op de foto hierboven of hier.

De slimmeriken van de NRC koppelen de recensie trouwens ook handig aan verkoop via hun eigen webshop.