De kogel is door ... euh ... het museum. Het Nederlands Mijnmuseum welteverstaan. Daar vindt op dinsdag 3 november de officiële presentatie plaats van het boek ‘Nonk Theo en de mijnen’.

Het museum is een uiterst geschikte locatie, zo kon ik zelf vanochtend constateren. Monotoom zoemde de lier van de schacht bovenop het dak, alsof er elk moment kolen omhoog zouden komen en koempels omlaag zouden gaan.

Ik kreeg er de rillingen van. De lift, centraal in het gebouw, doet het al lang niet meer. Als je naar beneden kijkt, ligt de vloer maar een paar meter dieper. Eronder ging het vroeger nog 450 meter de aarde in.

Het deed denken aan mijn eigen ondergrondse ervaring in Mount Ida, waar ik 280 meter diep de aarde in ging. Maar dat was niet waar ik nu de rillingen van kreeg. Ik weet ook niet wat precies wel. Koud was het er niet in elk geval.